|
Cars & Coffee 27 mei 2017 Vijfhuizen Vrienden van ons (Eric & Nonie) zijn van die bezige types. Dan weer foto's van hun Himalaya beklimming sturen en dan weer vanaf een autoshow en dan zeggen, dat wij dat ook leuk zouden vinden... Ja natuurlijk, maar vraag ons dat dan van tevoren! 😉 Zo gezegd, zo gedaan. Een paar weken voor de Cars & Coffee in Vijfhuizen kregen we de vraag of we ons zouden inschrijven met de TB... Helaas stond de TB op dat moment nog steeds bij de garage vanwege garantie op de olielekkage van de motor sinds de revisie. De mannen kregen het maar niet goed. Gelukkig kregen we op 12 mei de TB terug. Het lekken is nog niet verholpen, maar de oorzaak lijkt wel gevonden. Onze peilstok is te kort, waardoor je standaard altijd te veel olie (ca 1 liter) erin gooit. Ter info: volgens het boekje hoort er 5,25 liter in een 312. En ook gelukkig stuurde Eric op 19 mei nog een reminder of ik me nou al opgegeven had voor een gegarandeerde plek op Cars & Coffee. Nee dus.. Glad vergeten. Bij het alsnog aanvragen bleken er nog plekken beschikbaar en dus kreeg ik de volgende morgen mijn gegarandeerde plek per mail geleverd. Onze ervaringsdeskundigen zeiden ons toch echt heel erg op tijd in Vijfhuizen te zijn omdat het altijd gierend druk is op dit soort bijeenkomsten. Wij spraken af er om kwart voor tien te zijn (vanaf 10 uur konden de auto's het showterrein oprijden... 27 mei. Het is het mooiste weer van de wereld. We vertrekken vanuit Bilthoven om kwart voor negen en natuurlijk met de kap helemaal opgeklapt achter de bank. Het belooft een prachtige junidag te worden en wij gaan er vol van genieten. De TB zoemt dat het een lust is en wij arriveren ruim op tijd bij het Expo-terrein. Daar zijn we al zeker niet de eerste. Voor ons rijdt van alles en nog wat aan modellen, jaartallen en merken auto's. Met een slakkengangetje naderen wij de ingang. Daar aangekomen vraagt geen hond naar je toegangsbewijs en draai je gewoon je auto naar binnen. We zitten achter een of andere patserbak van een Nissan 370Z (moet ik er even bij zeggen, want Eric heeft er eentje 😉. Deze wordt door een official van C&C doorverwezen naar een plekje aan de buitenkant, in de zon. Daarna kijkt de official naar onze Thunderbird en zegt: "het neusje van de zalm, mag met haar neusje naar voren." en hij wijst ons naar een prachtplek onder het afdak, vlak voor de koffiebar. We parkeren 'm met z'n voorkant naar het gangpad en diezelfde official begint te blaten dat hij toch gezegd had dat de neus naar voren moest. Blijkbaar is naar voren voor hem naar de koffiebar toe en voor mij naar het gangpad. "Nou ja, laat nou maar staan." verzuchtte hij.  Opeens ben ik mijn vrouw kwijt. Zij was de auto uitgesprongen en naar de andere kant van het gangpad gerend. Ze had haar volgende verjaardagscadeautje uitgezocht: de nieuwe Audi R8 Cabrio. Inderdaad. Ik vond de R8 altijd al mooi, maar het nieuwe model is nog strakker en stoerder. Bijna net zo mooi als een TB.  We duiken onze vrienden op en wandelen richting ingang. Het leuke van op tijd aanwezig zijn is dat alle anderen nog aan moeten komen. Er kwam echt van alles voorbij, van klein tot groot, van oud tot nieuw en van "goedkoop" tot onbetaalbaar. Hoewel ik een aantal nieuwe auto's, zoals een R8, best kan waarderen val ik toch meer op de oudjes van voor de windtunnel zoals deze Bugatti.  Na wat omzwervingen komen we terug bij onze eigen oude dame. Ik had al af en toe een blik haar kant op geworpen en zag dat er aan aandacht geen gebrek was. Ze werd veelvuldig vereeuwigd op camera's en telefoons. Om een ieder nog iets meer terwille te zijn heb ik toen de klep nog even open gezet. Als vliegen op de stroop doken alle mannen in een straal van 10 meter onder de motorkap. Omdat er alleen maar auto liefhebbers aanwezig zijn en (bijna) niemand met zijn handjes kijkt, durfde ik de TB wel weer even alleen te laten. Er waren inmiddels weer wat andere auto's aangeschoven en je zal er maar één missen. 😉 Plots valt mijn oog op een prachtige Volvo P1800 cabrio die zeker nog op mijn verlanglijstje staat. Bij deze was ook de kleur bijzonder fraai.  Een hoop cars hadden we ondertussen wel gezien, maar Inmiddels hadden we wel trek in een bak coffee. Aangezien de bar vlakbij de auto was viel mijn oog daar op iets leuks: blijkbaar was de dame in de smaak gevallen bij de jury. Ze had een nominatie-rozet gekregen voor, naar ik meen, mooiste auto ouder dan 15 jaar. Hoewel ik er geen moment aan dacht dat ze dat zou winnen, want daarvoor mankeert er nog teveel aan, voelde het voor mij toch als een aanmoedigingsprijs voor al het werk dat ik er inmiddels in heb zitten. Mijn humeur kon niet meer stuk.  Om half twaalf zou de jury haar oordeel vellen over de genomineerde modellen in de diverse categorieën. Echter om vijf voor half twaalf werd er omgeroepen dat er nog steeds mensen het terrein op probeerden te komen en de uitreiking uitgesteld werd tot half een. Ook was er, vanwege het grote aanbod aan mooie en opvallende auto's ook nog een extra terrein geopend waar nog meer te bekijken viel. Mooi.. Hebben we in ieder geval nog wat te zien tot half een. Op dit terrein zag ik een andere oude dame die genomineerd was in dezelfde categorie als onze Thunderbird. Van deze Alfa zou ik met alle plezier van de wereld verliezen.. Wat een plaatje. Ik ben er 3 keer omheen gelopen en het enige foutje dat ik kon vinden was dat er een blusje van een raampje af was. Voor de rest was ze mint condition.  Terwijl we op het nieuwe terrein rondlopen wordt er wederom omgeroepen dat de prijsuitreiking nogmaals verplaatst wordt omdat er nog steeds mensen het terrein op wilde. Via de tamtam op het terrein zelf vernamen we dat mensen teruggestuurd werden omdat er nog een file stond richting expo en dat dit niet meer verwerkt kon worden. Later hoorde ik van ons aller Paul van Steijn dat ook hij inderdaad teruggestuurd was nadat hij al in de file had gestaan. Hij had ons in een flits gezien op een reclamefilmpje van de C&C en had me daarop gemaild. Teruggekomen op het hoofdterrein bleek dat Autovisie de reclame-kraan volledig had open gezet en was voor ons de lol er een beetje af. Ook werd er over de uitreiking geen woord meer gerept, dus we besloten de terugreis de aanvaarden. Met de nominatie op zak en het zonnetje op onze bol reden we tevreden terug naar huis. Edgar van Hoeijen |